Stopnie rekolekcji

Rejestracja na rekolekcje zimowe i wakacyjne

• LETNIE dla nowych osób spoza Wspólnoty https://mamre.iq.pl/ewangelizacyjne/index.php - dopiero w kwietniu
• dla członków i kandydatów https://mamre.iq.pl/MamreSystem/login.php

Ogólna charakterystyka rekolekcji

Życie Wspólnoty wyznaczane jest 12 drogowskazami, nawiązują one do istoty życia, są one nijako ramami w których Wspólnota funkcjonuje w Kościele. Z tego tytułu także rekolekcje są budowane i prowadzone zgodnie z wytycznymi z drogowskazu mówiącego o rekolekcjach jako szczególnym czasie łaski – drogowskazie X – który stwierdza:

 Rekolekcje są uprzywilejowaną formą wspólnotowych ćwiczeń duchowych połączonych z kierownictwem duchowym, w czasie których wspólne otwieranie się na doświadczenie Boga przechodzącego z uwalniającą i uzdrawiającą mocą rodzi nadprzyrodzone więzi wspólnotowe, umacnia we wspólnej wierze i umożliwia przeżycie Bożego prowadzenia.

 Dlatego pragnę podejmować trud przynajmniej corocznych rekolekcji wspólnotowych, aby wzrastać w doświadczeniu wiary ludu prowadzonego i wydoskonalanego przez Chrystusa.

 Rekolekcje Wspólnoty „Mamre” jako ćwiczenia duchowe wspólnotowe różnią się od ćwiczeń indywidualnych (np. ignacjańskich), których mogą być owocnym dopełnieniem. Ich specyfika polega na przeżywaniu ich w poczuciu wspólnoty ludu Bożego, Kościoła. Chodzi w nich o wspólnotowe doświadczenie prowadzenia przez Boga. We wspólnocie Kościoła, w Ciele Chrystusa poszczególne członki są złączone ze sobą organicznie i jeśli jeden choruje, pozostałe cierpią z tego powodu, a jeśli jeden się cieszy i wzrasta, przyczynia się do wzrostu całego Ciała (por. 1 Kor 12,12nn). Stąd osobiste problemy, kryzysy i trudności nie są już przeżywane jako tylko „moje”. Tę rzeczywistość przeżywamy w każdej wspólnocie w ramach Kościoła, która przez kapłana zachowuje jedność z biskupem i Kościołem. Na rekolekcjach cała wspólnota rekolekcyjna czuje się odpowiedzialna za każdego uczestnika i wspomaga go modlitwą, ofiarą, postem, obecnością i życzliwością.

 Szczególną formą wspólnotowej pomocy jest wspólna modlitwa i modlitwa wstawiennicza.

 Wspólnotowe otwarcie na Słowo Boże z Pisma św. i na proroctwa (przez posługę charyzmatyczną we Wspólnocie) uczy słuchania wezwania Bożego do radykalnego pójścia za Jezusem i pomaga odkrywać powołanie i misję każdego, ale w odniesieniu do Wspólnoty, do Kościoła. Pytamy Pana nie tylko o to, co pragnie mówić do każdego indywidualnie, ale także we wspólnocie. Jednocześnie rozważamy drogi Bożego działania w historii świętej, kiedy to Bóg wybierał jednostki, aby je posyłać ze szczególną misją do wspólnoty ludu Bożego, aby uczyć się, że od wiary i wierności wybranych i powołanych zależy w dużej mierze los całej wspólnoty.

 Pomimo przeżywania współzależności członków w jednym Ciele Kościoła szanowana jest wolność każdego. Nikt nie może być przymuszony do pójścia za Panem. Jest przez Boga wezwany, zaproszony i przynaglony do osobistej odpowiedzi na zaproszenie Jezusa do pójścia za Nim, do służby Jemu w Kościele i w świecie, do świętości i do poświęcenia siebie z miłości do Pana.

 Odpowiedź miła Bogu zakłada wewnętrzną wolność człowieka. Stąd Wspólnota z cierpliwością wspomaga osoby zniewolone, cierpiące z powodu zranień i blokad wewnętrznych, emocjonalnych czy duchowych, na ich prośbę posługuje wobec nich modlitwą o uzdrowienie wewnętrzne lub uwolnienie.

 Modlitwy, często długie, z posługą wobec osób potrzebujących są wyrazem miłości i poczucia odpowiedzialności za chore członki Ciała.

 Wspólnotowe stawanie przed Bogiem w jedności modlitwy wiary jest szczególnym wydarzeniem zbawczym, w którym – według obietnicy – Pan jest obecny, aby działać. Pan Jezus przychodzi uzdrawiać, uwalniać, nauczać, wzywać, zapowiadać, udzielać Ducha Świętego i charyzmatów służących budowaniu Kościoła.

 Rytm rekolekcji jest wyznaczany przez Słowo Boże, które zapowiada Boże działanie w czasie rekolekcji. Prowadzenie ćwiczeń duchowych tego typu wymaga posłuszeństwa słowu Bożemu, pójścia za nim i ufnej wiary, że Bóg będzie działał tak, jak zapowiedział. Bóg objawia się jako wierny swoim obietnicom. Rekolekcje rozumiane jako ćwiczenia duchowe (tzn. też jako wysiłek człowieka) znajdują swe dopełnienie w doświadczeniu Boga, który przychodzi nie tylko w Słowie, ale też w mocy i w Duchu Świętym (por. 1 Tes 1,5) przekonując o prawdziwości głoszonej i rozważanej Ewangelii. Ćwiczenia w formie modlitwy medytacyjnej, rozważania i studiowania Słowa Bożego, dzielenia się, pokuty są koniecznym przygotowaniem na konkretne doświadczenie Boga, który przebacza, jedna ze sobą, uwalnia, uzdrawia i obficie wylewa swego Ducha Świętego.

 To ostatnie doświadczenie jest głównym celem ewangelizacyjnych rekolekcji „Mamre”. Uwieńczeniem nawrócenia człowieka jest entuzjastyczne poddanie się dobrowolnie, w wolności, prowadzeniu przez Ducha Świętego, który jest mocą Miłości, inspirującą życie nowego człowieka w Chrystusie.

 Doświadczeniu wylania Ducha Świętego często towarzyszą szczególne przeżycia w różnych wymiarach człowieczeństwa. Może to być pokój serca, umocnienie duchowe, radość i pozytywny psychiczny stan emocjonalny czy nawet rezonans przychodzącej łaski odczuwany w fizycznym wymiarze np. w formie mrowienia, drżenia, mocy spoczywającej na człowieku, który w swej znikomości stworzenia wręcz drży wobec niej (tzw. odczucie „namaszczenia” przez Ducha Świętego), czy nawet w formie „spoczynku w Duchu Świętym”, umacniającego odpoczynku, któremu może towarzyszyć radość i wesele, a nierzadko także proces wewnętrznego uzdrowienia (uzdrowienia emocjonalnego, uzdrowienia wspomnień, odblokowania po zranieniach spowodowanych brakiem miłości, otwarcia po wcześniejszych zawodach i rozczarowaniach) oraz przywrócenie nadziei i radości życia.

 Ponieważ Duch Święty przychodzi zawsze, aby człowieka obdarować jeszcze czymś więcej niż posiada on sam z natury jako stworzenie, często wylaniu Ducha Świętego towarzyszy rozbudzenie lub udzielenie charyzmatów, czyli nadprzyrodzonych uzdolnień do pełnienia jakichś funkcji, zadań w Kościele i świecie, które są widzialnymi manifestacjami, przejawami Ducha Świętego (por. 1 Kor 12,7nn).

 Stąd skutkiem rekolekcji jest nie tylko przeżycie wylania Ducha Świętego jako entuzjastyczne doświadczenie obecności Boga, umocnienie wewnętrzne i ożywienie życia chrześcijańskiego, ale także zdynamizowanie Wspólnoty przez rozbudzenie charyzmatów do posługi wewnątrz Kościoła i w dziele ewangelizacji świata.

 Stąd zachowanie owoców rekolekcji polega m.in. na rozwoju życia łaski uświęcającej, cnót teologalnych (wiary nadziei i miłości), cnót moralnych, siedmiu darów Ducha Świętego, wykorzenianiu grzechów i wad oraz na pielęgnowaniu i wykorzystywaniu darów charyzmatycznych zgodnie z powołaniem i miłością, która jest drogą realizacji posługi charyzmatycznej w Kościele.

 Rola kapłanów (i animatorów) polega na prowadzeniu ludu Bożego ku Bogu, na przekazywaniu słowa Bożego życiem i świadectwem swej wiary oraz na kierownictwie duchowym, którego nie należy rozumieć jako duchowego sterowania czy manipulacji człowiekiem, ale jako braterskie asystowanie, towarzyszenie duchowe. Chodzi w nim o uważne przyglądanie się działaniu Jezusa w sercu prowadzonych, by dostrzegać „jak pola bieleją na żniwo” i dokonywać zbierania owoców przez dopełnianie wewnętrznego działania Jezusa przez posługę w sakramencie Pokuty i Pojednania, przez zachętę, pomoc w rozeznaniu Bożego działania, w rozeznaniu przeszkód i wskazanie drogi ich usunięcia (por. J 4) oraz przez pomoc w rozeznaniu charyzmatów, powołania i misji.

 Prowadzący i odpowiedzialni za rekolekcje pamiętają, że prowadzi je sam Bóg, a ich rola polega tylko na asystowaniu, czuwaniu i przekazywaniu woli Bożej, więc troszczą się o to, by nie być przeszkodą i nie niszczyć owoców łaski przez pychę, autokrację, pogardę czy antyświadectwo. Prowadzący cierpliwie kontemplują, jak sam Jezus prowadzi indywidualnie każdego uczestnika do głębszej przyjaźni z sobą. Stąd wystrzegają się wszelkich form przymusu czy wymuszania postaw i przeżyć religijnych, z cierpliwością i miłością duszpasterską przygarniając słabszych braci w wierze.

 Nie oznacza to jednak, że nie należy wymagać dyscypliny, punktualności i wypełniania dyżurów we wspólnocie rekolekcyjnej, co jest integralnym elementem ćwiczeń rekolekcyjnych. Przez służbę we wspólnocie uczymy się posłuszeństwa, przezwyciężania lenistwa, nieporządku, wygodnictwa i egoizmu, uczymy się wykorzeniać miłość własną i praktykować miłość bliźniego.

 Brak akceptacji tego porządku służby i posłuszeństwa jest poważną przeszkodą w owocnym przeżyciu rekolekcji i wówczas należy rozważyć możliwość odesłania uczestnika.

 Na doświadczenie rekolekcji składają się różne formy ćwiczeń i spotkań w wierze. Urozmaicone formy mają przypominać bogactwo codziennego życia, w którym musi być miejsce na słuchanie Boga, rozważanie Jego Słowa, dzielenie się z braćmi, wspólna radość przed Panem, rekreacja, zabawy według zasad nowej kultury, śpiew, zgromadzenie eucharystyczne, które jest źródłem i szczytem chrześcijańskiego życia, wzajemna pomoc (także modlitewna), służba, obowiązki, odpowiedzialność za życie rodziny i wspólnoty, wspólne rozwiązywanie problemów i podejmowanie dzieł.

 Kerygmat jest formą pierwszego przepowiadania Ewangelii. Nawiązuje do mów kerygmatycznych pierwotnego Kościoła, których ślady znajdujemy m.in. w Dz. To pierwsze głoszenie z autorytetem Bożego posłańca jest apelem skierowanym do uczestnika rekolekcji o decyzję wiary w Chrystusa i o przyjęcie Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Treść kerygmatu jest dość ściśle określona, przez co różni się od katechezy czy homilii. Kerygmat winien być połączony ze świadectwem samego głoszącego keryksa (Bożego herolda) lub ze świadectwami innych osób prowadzących. Kerygmat stanowi istotny składnik rekolekcji ewangelizacyjnych i nie można zastąpić go czymś innym.

 Medytacja biblijna jest formą rozważania Słowa Bożego z jednoczesnym otwieraniem się na uwalniające i uzdrawiające działanie Słowa, któremu towarzyszy przychodzenie Ducha. Jest ona istotnym elementem formacji nowego człowieka pielęgnowanego przez Chrystusa. Domaga się ona zaangażowania w dialog z Panem i otwieranie serca przez zaproszenie i wiarę w działającego Boga, który przychodzi w mocy Ducha. Brak dostrzegalnych owoców medytacji może wskazywać na złe, niepełne jej przeżywanie lub na obecność wewnętrznych przeszkód, z którymi należy zwrócić się do kapłana o pomoc. Przykładowe medytacje biblijne na rekolekcjach ewangelizacyjnych są wzorem takiej medytacji Ewangelii, która prowadzi do kontemplacji Oblicza Chrystusa w scenach ewangelizacyjnych i dialogu z Nim.

 Osobista lektura Pisma św. jest czasem zaznajamiania się ze wskazanymi tekstami, czasem własnego studium według indywidualnych możliwości i zdolności rozumienia słowa Bożego w odniesieniu do własnego życia. Lektura studyjna Biblii powinna prowadzić do osobistego spotkania z Bogiem i miłosnego dialogu z Nim w „Namiocie spotkania”

 Wspólne studium Biblii w grupie służy uporządkowaniu osobistych poszukiwań i pogłębieniu tematu z ukierunkowaniem na praktyczne zastosowanie. Dzięki dzieleniu się we wspólnocie możemy poznać nowe aspekty czy zastosowania, poszerzyć swoje rozumienie Słowa, wyjść poza swój horyzont rozumienia.

 Konferencja duchowa służy pogłębieniu tematu dnia w oparciu o teologię biblijną, dogmatyczną, moralną i duchowości. Kształtuje chrześcijaństwo dojrzałe i bardziej świadome, daje podstawy rozumowe i systematyzuje świadomość religijną uczestników. Nie należy jej lekceważyć, jeśli nie chce się pozostać w wierze na poziomie dziecka, które rozumie religię jako doraźne wrażenia czy przeżycia przyjemne lub mniej. Doświadczenia irracjonalne domagają się dokładnego rozeznania i uporządkowania, by nie stały się iluzją czy zagrożeniem dla zdrowej religijności, czyli musi iść za nimi pogłębiona refleksja rozumowa (wiara szukająca zrozumienia).

 Eucharystia, przygotowana po przez naukę śpiewu, zorganizowaniem czasu, miejsca, warunków i posług liturgicznych, jest szczytowym przeżyciem dnia rekolekcji. Wszystko inne ma na celu przygotować lud, by wspólnie stanął przed Panem, który przemawia, ukazuje swą miłość w ofierze krzyżowej i karmi lud Ciałem Chrystusa.

 Adoracja po Mszy św. jest przedłużeniem trwania przed Panem, który przyszedł w Słowie i Sakramencie. Ma na celu pomóc bardziej otworzyć serce i przyswoić łaski otrzymane na Eucharystii.

 Spowiedź św. rekolekcyjna może mieć różne formy:

 – spowiedź na początku rekolekcji dla otwarcia na łaskę rekolekcji przez usunięcie przeszkód grzechowych (szczególnie dla tych, którzy nie są w stanie łaski uświęcającej),

 – spowiedź będąca owocem nawrócenia przeżywanego etapami w ciągu rekolekcji

 – spowiedź generalna z całego życia lub z dłuższego okresu. Kapłani starają się być do dyspozycji przez cały czas rekolekcji, bo każdy przeżywa swój czas nawrócenia i dojrzewania.

 Wspólne posiłki powinny być przeżywane w radości i wspólnocie jako chrześcijańskie agapy (uczty miłości). Przez służbę i chęć dzielenia się z bliźnimi mają stawać się wzorem w codziennym życiu, w którym członkowie Wspólnoty mają dawać świadectwo gościnności, która należy do charyzmatu Wspólnoty.

 Spotkania rodziców z dziećmi w przerwach i popołudniowa rekreacja w rodzinach służy nie tylko zaspokojeniu potrzeb dzieci, ale i uczeniu się nowych relacji i przeżywaniu relacji rodzinnych i braterskich „w Panu”. Stąd uczestnicy planują, jak przeżywać ten czas odpoczynku „w Panu”. Podobnie osoby uczestniczące w rekolekcjach bez rodziny dbają o przeżycie czasu wolnego w taki sposób, by był on integralnym elementem rekolekcyjnego spotkania z Bogiem i nie zagrażał atmosferze skupienia i słuchania Boga. Stąd absolutnie wykluczone jest chodzenie po lokalach publicznych, słuchanie muzyki (z odbiorników i magnetofonów) czy oglądanie TV, organizowanie spotkań z osobami spoza grupy rekolekcyjnej.

 Wspólny śpiew jest nie tylko przygotowaniem do liturgii i „pośpiewaniem sobie”, ale jest ciężką pracą nad sobą i doskonaleniem swoich talentów, aby lepiej służyć Bogu i ludziom. Dobry śpiew wymaga wiele wysiłku, trudu, zaangażowania i jest też wyczerpujący. Dyscyplina wewnętrzna i dbałość o piękny śpiew jest formą pracy nad sobą i ascezy na chwałę Pana. Śpiew wyraża wnętrze człowieka i jego wiarę, odsłania zarówno jego wady jak też zalety. Wspólny śpiew uczy współpracy z innymi i działania w harmonii.

 Posługi, diakonie i dyżury we wspólnocie są wyrazem służby braciom w miłości. Sposób ich wykonywania świadczy o dojrzałości w wierze i staje się świadectwem autentyczności wiary. Powinny być wykonywane odpowiednio do powołania, charyzmatów i naturalnych zdolności, ale zawsze w duchu posłuszeństwa i służby innym, co wymaga przezwyciężania siebie, swych zachcianek, niechęci, lenistwa i niedbalstwa.

 Udział we wszystkich punktach programu rekolekcji jest obowiązkowy ze względu na integralność i powiązania tematyczne poszczególnych punktów. Zwalnia tylko niedyspozycja zdrowotna lub konieczność zajęcia się małym dzieckiem (dzieci od 4 lat powinny przebywać w przedszkolu). Niemożność uczestniczenia w danym punkcie programu należy zawsze zgłosić animatorowi grupy. Tylko dłuższe modlitwy wieczorne po Różańcu są dowolne, choć zachęca się uczestników, aby skorzystali z tego czasu łaski. Jeśli jednak ktoś jest zmęczony, niewyspany, powinien udać się na odpoczynek. Nie wolno w tym czasie wychodzić z budynku (ze względu na bezpieczeństwo) ani organizować spotkań towarzyskich. Jest to czas świętej ciszy, odpoczynku lub modlitwy w kaplicy.

 Ewangelizację rozumiemy tu jako nową ewangelizację ochrzczonych, stąd proponowana forma rekolekcji jest dla osób ochrzczonych w Kościele Katolickim i niemających trwałych przeszkód do uczestnictwa w sakramentach. Osoby nieochrzczone, innowiercy oraz osoby mające przeszkody do życia sakramentalnego nie mogą wziąć udziału w tych rekolekcjach. Wymagają one najpierw innej formy pomocy duszpasterskiej. Osoby żyjące w związkach niesakramentalnych mogą być dopuszczone do udziału w tych rekolekcjach w szczególnych przypadkach, jeśli moderator wspólnoty wyrazi zgodę.

Zestawienie przedstawia z kolei statystyki dotyczące rekolekcji zarówno zimowych jak i letnich – liczbę turnusów, uczestników, a także kapłanów, których szczególną troską Wspólnota pragnie otaczać.