Warsztaty dla proroków

Zasady posługi proroków

wypracowane we Wspólnocie Przymierza Rodzin Mamre

1. Charyzmat Wspólnoty domaga się pielęgnowania charyzmatu prorockiego, aby on nie zgasł, ponieważ słowo prorockie stanowi istotny czynnik w poznawaniu woli Bożej we Wspólnocie.

2. Posługa charyzmatyczna we Wspólnocie podlega Moderatorowi i prezbiterom pomagającym (mianowanym przez biskupów).

3. Rozeznanie charyzmatów dokonuje się głównie w zakresie zewnętrznym po owocach dla Wspólnoty i Kościoła. Kierownik duchowy czy spowiednik może co najwyżej wspomagać osobę-charyzmatyka w jej osobistym rozeznaniu. To rozeznanie musi być jednak poddane prezbiterom odpowiedzialnym za Wspólnotę, którzy wydają osąd o prawdziwości charyzmatów i decydują o ich wykorzystaniu dla Wspólnoty i dla dzieł ewangelizacji oraz określają zakres posługi, jej miejsce, czas i sposób posługi. 3. Gdy chodzi o proroków, to posługa tej grupy winna dokonywać się zgodnie z zasadami podanymi w 1 Kor 14 i z rozporządzeniami Moderatora.

4. Zasadniczym miejscem i czasem posługi charyzmatycznej  (w tym prorockiej) są zgromadzenia Wspólnoty pod przewodnictwem kapłana-asystenta. Charyzmatycy ze Wspólnoty nie mogą posługiwać poza Wspólnotą lub na prośbę poszczególnych członków i kandydatów Wspólnoty bez wyraźnego pozwolenia kapłana-asystenta. Wyjątek stanowi charyzmat glosolalii, którym każdy może również modlić się na osobistej modlitwie, byle nie wzbudzało to sensacji i zgorszenia.

5. Posługa proroków i rozeznanie prorockie powinna towarzyszyć wszystkim ważniejszym decyzjom Wspólnoty. Należy prosić do tej posługi w tym wypadku sprawdzonych i pewnych proroków, a nie wszystkich, którzy mają „proroctwo”. Można także prosić Pana o Słowo z Pisma Świętego lub odczytać z liturgii danego dnia, by w nim szukać światła. Prorok będzie uznany za wiarygodnego, gdy jego życie odpowiada powołaniu chrześcijańskiemu i gdy po co najmniej 5 latach posługi można stwierdzić, że jego posługa jest prawdziwa (słowo powoduje skutki, sprawdza się) i owocna (nie powoduje niepotrzebnego zamieszania i przynosi pozytywne owoce nawrócenia wielu. W innych wypadkach kapłan musi rozważyć dobrze słowo przekazane jako proroctwo i przez osobistą modlitwę zdobyć moralną pewność, że powinien iść za tym słowem podawanym za proroctwo, choć w żadnym wypadku nie jest zwolniony od rozeznawania i nie może lekceważyć proroctwa ani lekać się dzieł i charyzmatów Ducha Świętego. W wypadku proroków pewnych powinien bardziej liczyć się z koniecznością posłuszeństwa temu słowu.

6. Decyzje Rady Wspólnoty winny być poprzedzone modlitwą o rozeznanie w ramach samej Rady, ewentualnie rozeznaniem przez grupę proroków wyznaczonych przez Moderatora. Do tej grupy Moderator może powołać osoby, które są członkami Wspólnoty i zostały rozeznane ich charyzmaty prorockie w wystarczającym stopniu, aby Rada mogła zaufać ich proroctwom w kwestiach rozeznania drogi Wspólnoty.

7. Na spotkaniach i rekolekcjach nie wolno posługiwać darami poznania czy proroctwem w grupach wstawienniczych bez obecności Moderatora, chyba że uznany prorok ma wyraźne pozwolenie od niego. Nie przekazujemy ludziom żadnych świateł prorockich w grupach wstawienników. Wyznaczeni prorocy posługują charyzmatem proroctwa publicznie przez mikrofon pod ścisłym nadzorem Moderatora. Obowiązuje zakaz prorokowania pokątnie i na prośbę poszczególnych osób.

8. Prorokowanie powinno odbywać się publicznie, aby inni mogli to roztrząsać i rozeznawać, i żeby kapłani odpowiedzialni mogli od razu interweniować w przypadku naudużyć czy ewidentnie fałszywych proroctw (np. głoszących herezję lub wzywających do złych rzeczy).

9. Nie wolno dopuszczać do prorokowania gości z zewnątrz podających się za proroków lub polecanych przez przełożonych innych wspólnot czy ruchów, którzy we Wspólnocie Mamre nie przeszli koniecznej, dłuższej weryfikacji.

10. Nie wolno nikogo zmuszać do posługi, szczególnie kiedy sam prorok uważa, że jest w trudnym stanie duchowym lub w stanie grzechu.

11. Oprócz kapłanów odpowiedzialnych, cała Wspólnota jest zobowiązana do angazowania się w rozeznawanie proroków, winna czuwać, by na czas reagować w wypadku nadużyć, prorokowania pokątnego, samozwańczych proroków i innych niepokojących zachowań. Odpowiedzialność za ten charyzmat zobowiązuje do rozwijania go przez osoby obdarowane oraz do dawania świadectwa o owocności tej posługi w wypadku jednoznacznych, dostrzegalnych pozytywnych owoców posługi konkretnych proroków.

12. Sami prorocy zobowiązani są do prowadzenia życia zgodnego z Ewangelią, do głębszej modlitwy i praktykowania rozeznania duchowego (wg zasad św. Ignacego z Loyoli), do gotowości posługi, do odważnego i dojrzałego przekazywania proroctw, które będą poddane rozeznaniu, do dbania o dokładne poznanie światła od Boga (rozeznanie w sumieniu), o wyraźne i głośne (słyszalne dla wszystkich) wypowiedzenie proroctwa oraz do roztrząsania znaczenia proroctwa (odniesienia do konkretnej sytuacji osób i wspólnoty). Prorocy są też zobowiazani do pogłębiania wiedzy o tym charyzmacie.

13. Prorocy początkujący powinni współpracować z prorokami bardziej zaawansowanymi, aby wymieniać doświadczenia, uczyć się posługi i jej zasad, poddawać się rozeznaniu bardziej zaawansowanych.

14. Osoby niepowołane do posługi na danym spotkaniu, a postrzegające w sobie jakieś natchnienia, nie powinny ich lekceważyć, ale po upewnieniu się w sumieniu, że mogą one pochodzić od Ducha Świętego, powinny powiedzieć o nich kapłanowi odpowiedzialnemu, który zdecyduje, czy te natchnienia powinny być wypowiedziane głośno wobec zgromadzenia i rozeznawane.

15. Niniejsze rozporządzenia mają chronić posługę przed nadużyciami szkodzącymi adresatom natchnionej mowy i ośmieszającymi samą posługę. Naruszenie tych rozporządzeń oznacza, że człowiek nieposłuszny nie działa z Ducha Bożego. O nadużyciach należy bezwzględnie poinformować Moderatora lub innego kapłana odpowiedzialnego.

Moderator

Opublikowano 23.09.2012