Współpraca Mamre ze Wspólnotami
INSTRUKCJA O WSPÓŁPRACY WPR MAMRE Z INNYMI WSPÓLNOTAMI, STOWARZYSZENIAMI I RUCHAMI KATOLICKIMI
1. WPR Mamre jest nie tylko otwarta na współpracę, lecz pragnie czynnie się w nią angażować, szczególnie w dziedzinie realizacji swego charyzmatu i powołania, którym jest ewangelizacja, służba rodzinie i działalność charytatywna.
2. Podstawą współpracy jest pełna akceptacja przez obie strony nauki Kościoła Katolickiego odnośnie do dziedzin, w których podejmowana jest współpraca. Nauka Kościoła stanowi podstawę dla precyzowania nie tylko wspólnych celów i zadań, ale także ogólnych zasad i sposobów realizacji zadań, która musi uwzględniać specyfikę charyzmatów i powołań ruchów oraz szanować ich doświadczenia.
I tak np. w dziedzinie ewangelizacji jest możliwa współpraca, gdy obie strony chcą realizować ten sam biblijno-eklezjalny model ewangelizacji sprecyzowanej co do celu, metod, sposobów i treści w dokumentach Kościoła (Sobór Watykański II : Lumen Gentium, Apostolicam auctositatem; Paweł VI Evangelii nuntiandi; Jan Paweł II Pastores dabo vobis, Christifideles laici; Kongregacja Nauki Wiary, Instrukcja o niektórych…)
Konieczne jest przyjęcie w duchu pokory, posłuszeństwa i miłości nauki o roli świeckich w ewangelizacji jako wspomagających i współpracowników kapłanów, których rola i miejsce w tym dziele są pierwszorzędne (por…..).Praktycznie oznacza to, że Wspólnota Przymierza Rodzin Mamre nie bierze udziału w publicznej ewangelizacji, której nie prowadzi i nad którą nie czuwa kapłan wyznaczony przez biskupa.
Rola kapłana jest pierwszorzędna w przepowiadaniu słowa (kerygmatu), w czym świeccy mogą go wspomagać i uzupełniać osobistym świadectwem i innymi posługami.
Kerygmat jest rozumiany jako autorytatywna mowa o dość ściśle określonej treści znanej z kerygmatów z Dziejów Apostolskich i przypomnianej w Evangelii nuntiandi. Chodzi o głoszenie Chrystusa jako prawdziwego Zbawiciela świata i wzywanie do wiary w Niego.
3. Dopuszczanie do posługi charyzmatycznej (proroctwo, charyzmaty uzdrowień, czynienia cudów, tłumaczenia języków) poszczególnych osób powinno być na mocy imiennego wyznaczenia posługujących przez kapłanów odpowiedzialnych za ich ruch i prowadzących odpowiedzialne i systematyczne rozeznanie autentyczności charyzmatów. Nie powinno dopuszczać się osób przypadkowych czy nie rozeznanych charyzmatyków.
Współpraca nie może być czasem nachalnego werbowania do swego ruchu ani konkurencją, lecz świadectwem jedności z Ducha Świętego we wspólnym dziele ewangelizacji.
Uwzględnienie powołań i charyzmatów poszczególnych ruchów oznacza w praktyce rozdzielenie ich zadań i miejsca właściwego ich specyfice: ruchy liturgiczne przygotowują liturgię, rodzinne dbają o materiały formacyjne dla rodzin i organizują zajęcia i opiekę nad dziećmi, charytatywne zbierają i rozdzielają dary, modlitewne wspierają modlitwą i prowadzą adorację Najświętszego Sakramentu, ewangelizacyjne uczestniczą w posłudze słowa i prowadzą śpiew, charyzmatyczne posługują charyzmatami i modlitwa wstawienniczą, której zasady muszą być wspólnie ustalone zgodnie z nauką oraz dyscypliną Kościoła i uwzględnieniem doświadczeń danych ruchów w tej dziedzinie.
Nie wolno wprowadzać treści i praktyk sprzecznych z nauką i praktyką Kościoła.
Poszczególne ruchy winny mieć swoje punkty informacyjne z materiałami dostępnymi w trakcie wspólnych spotkań.
Celem nadrzędnym nie może być pokazanie wszystkich ruchów i równe rozdzielenie zadań. Te ostatnie trzeba przydzielać odpowiednio do powołań, charyzmatów i kompetencji. Prowadzenia spotkań nie należy zlecać kapłanom bez wspólnot i ruchom, które nie mają charakteru ewangelizacyjnego i doświadczenia w tej dziedzinie.
Wspólnota Przymierza Rodzin Mamre nie może uczestniczyć w ekumenicznych spotkaniach ewangelizacyjnych, którym z natury brakuje jedności w wierze i praktyce, co nie oznacza zamknięcia na spotkania w celach dialogu ekumenicznego w kierunku jedności. Jednak wspólne działanie z innowiercami czy ludźmi nie uznającymi w pełni nauki i dyscypliny katolickiej jest niemożliwe, bo wprowadza zamieszanie, zaciemnia prawdę i rodzi spory.
Celem ewangelizacji nie jest tylko wprowadzenie adresatów w życiodajną relację z Chrystusem przez głoszenie prawdy Ewangelii, ale także w komunię kościelną i sakramentalną.
O ile ewangelizowani mogą szukać swego miejsca i powołania w różnych ruchach kościelnych w obrębie jednego Kościoła, to nie jest prawdą, że mają taką możliwość w ramach różnych wyznań. Sugerowanie takiej możliwości jest sprzeczne z prawdą Ewangelii i niedopuszczalne.
O wiele łatwiej uznać możliwość takich działań w dziedzinie charytatywnej, o ile nie prowadzi do fałszowania prawdy, zacierania istotnych różnic i werbowania („kupowania”) nowych wyznawców.
Wszelka współpraca zakłada przyjęcie tych samych zasad i celów, które wynikają z powołania Kościoła i poszczególnych wiernych.
Należy dodać, że katolicki charakter spotkań ewangelizacyjnych, w których może brać udział nasza Wspólnota, musi wyrażać się w szczególnej koncentracji chrystologicznej, eklezjalno-maryjnej i sakramentalnej.
Szczególne miejsce należy się Spowiedzi św. jako sakramentowi pokuty i pojednania w efekcie ewangelizacji i doprowadzenie do szczytu, którym jest Eucharystia.
Pomijanie konieczności Spowiedzi św. i konsekwentnego nawrócenia, szczególnie przy posłudze charyzmatycznej i modlitwą wstawienniczą nie służy prawdzie Ewangelii i jest karygodne oraz prowadzi do magicznego pojmowania posługi.
